فیبروز و سیروز کبدی

• فیبروز کبدی

 فیبروز

فیبروز کبدی پاسخ ژنتیکی به عوامل گوناگونی است که درنهایت به سیروز منتهی می‌شود و عوارض بالینی آن نقص کلیوی، افزایش فشارخون و سرطان سلول‌های کبدی است [۱]. تجمع بیش از اندازه پروتئین‌های ماتریکس خارج سلولی مثل کلاژن را که در اکثر بیماری‌های کبدی مزمن اتفاق می‌افتد، فیبروز می‌گویند. عوامل اصلی فیبروز کبدی در کشورهای صنعتی عفونت HCV مزمن، مصرف الکل و بیماری کبد چرب غیرالکلی [۱](NASH) است. اخیراً، عامل اصلی فیبروز کبدی NASH تشخیص داده شده است، این بیماری جزء بیماری‌های کبد چرب غیرالکلی است که می‌تواند باعث سیروز و درنهایت سرطان سلول‌های کبد شود. NASH سندرمی متابولیک است که مشخصه آن چاقی، دیابت شیرین نوع ۲، اختلالات لیپیدی و مقاومت به انسولین است. فیبروز کبدی پیشرفته باعث سیروز، آسیب کبدی و افزایش فشارخون ورید باب می‌شود. تجمع پروتئین‌های ماتریکس خارج سلولی [۲](ECM) در کبد با ایجاد زخم‌های فیبروزی و متعاقب آن افزایش ندول‌های احیاکننده سلول‌های کبدی، باعث بهم ریختن [۳]ساختار کبد و نهایتاً سیروز می‌شود. سیروز نیز به‌نوبه خود باعث تولید سلول‌های کبدی فاقد عملکرد، افزایش مقاومت کبد به جریان خون و در نهایت افزایش فشارخون می‌گردد [۲]. روش استاندارد برای ارزیابی فیبروز کبدی، بیوپسی است و آزمایش‌های هیستولوژیک در تشخیص علت اصلی بیماری فیبروز و درجه بیماری مفید است. بیوپسی کبد یک روش تهاجمی است که درد و عوارض آن در ۴۰% از بیماران اتفاق می‌افتد [۳]، با این وجود نیاز به یک روش غیرتهاجمی، ساده و قابل‌اعتماد برای تشخیص سیروز وجود دارد؛ تست‌های روتین آزمایشگاهی مثل شمارش پلاکت، سطح سرمی آمینوترانسفرازها، زمان پروترومبین و سطح سرمی پروتئین‌های فاز حاد معیارهای پیشنهادی هستند [۴].

آزمایشگاه پاتوبیولوژی و مولکولی دکتر قلی زاده-دکتر اسفندی

تلفن تماس:

۰۲۱-۳۶۲۵۳۶۹۸

۰۲۱-۳۶۲۵۰۴۶۳